Υπαινίσσομαι, κυρίες και κύριοι, αγαπητή Λίλη, σημαίνει σύμφωνα με ετυμολογικό λεξικό, δηλώνω ή εκφράζω κάτι συγκαλυμμένο. Υπονοώ, δηλαδή, δεν λέω κάτι με το όνομά του, δεν το ξεγυμνώνω, το κρύβω με νεφέλες ή κρατώ ένα μέρος του για πάρτι μου και το καλύπτω με ότι πιο πολύτιμο έχω, τον εαυτό μου.

Οι Υπαινιγμοί της Λίλης Μιχαηλίδου, προφέρουν και αγγίζουν απαλά τον δικό της κόσμο, το δικό της ερωτισμό, τη δική της ψυχοσύνθεση, τη δική της διάθεση, μια σύνολη ζωή από λέξεις, ρήματα και επίθετα που μπερδεύονται και γίνονται ένα με αισθήσεις και φτερουγίσματα φευγαλέα και στιγμιαία, συναισθήματα και κρατήματα. «να'σουνα δίπλα μου εδώ, μια σκάλα πάνω από τη θάλασσα, μια σκάλα κάτω από τον ήλιο».

Το κομψό βιβλιαράκι των 81 σελίδων, άρτια τυπωμένο από τις εκδόσεις Μελάνι με εξώφυλλο της δικής μας Μελίνας Νικολαϊδη, περιέχει 32 ποιήματα κάτω από τον γενικό τίτλο «Στη θρυαλλίδα μιας κοινής συνισταμένης», και 33 ποιήματα κάτω από τον γενικό τίτλο «Στον τροπικό του πένθους».

Η Λίλη γράφει ακατάπαυτα, η γραφή έχει γίνει ένα με το σώμα και το δέρμα της, αραδιάζει λέξεις που υπαινίσσονται μιαν ύπαρξη που παίζει με το χρόνο, με τη μνήμη, και όπως λέει και η ίδια «ρίχνει ο χρόνος άγκυρα, η μνήμη να πεζέψει, να ξαποστάσει το φευγιό στον ίσκιο των ερώτων».
Η ποίηση της παίζει αισθησιακά με ότι βρίσκεται γύρω της, σώματα, αγρίμια, βουνά, πεδιάδες, θάλασσες, ένα σύμπαν αρμονικό που κάποτε αρμενίζει μαζί της, κάποτε της αντιστέκεται, κάποτε τη γεμίζει χαρά και κάποτε ανείπωτη θλίψη. Στην αντίπερα όχθη του δικού της κορμιού, είναι ο υπόλοιπος κόσμος, οι άλλοι, ο διάλογος,  η εξομολόγηση και η αλήθεια, το αντίκρισμα στα μάτια, όσο ακριβό και σπάνιο «να με φιλάς, να μου μιλάς, ώσπου να δύσει ο ήλιος».

Η Λίλη βλέπει με ολάνοιχτα μάτια γύρω της, οι αισθήσεις της παρακολουθούν και καταγράφουν τη φύση, το θρόισμα του ανέμου, τα κύματα, «τα γαλήνια νερά την ώρα που η τρικυμία συνωστίζεται στη στεριά». Αγγίζει, γεύεται και προσφέρει!

Αυτή η φύση η παντοδύναμη, και η απείρως ωραιότερη των όλων, παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην ποίησή της. Παντού τη βρίσκεις, να μπερδεύεται με τα σώματα, με τα φιλιά, τα νερά, τις ρίζες, τα βράχια, τα αγριοπερίστερα. «Τα κύματα την παρασέρνουν στη χώρα των πουλιών» και αυτή αδύναμη, αφημένη, καταγράφει, ταξιδεύει και ταξιδεύεται, χάνεται και επανέρχεται με «τόσες και τόσες ακροβασίες στο στενάχωρο ιδίωμα του νου». Οι δύο συλλογές ποιημάτων της εμπεριέχουν και η δύο την κατάφαση της ύπαρξής της, η μεν πρώτη «η θρυαλλίδα της κοινής συνισταμένης», τραγουδά  μεγαλόφωνα τη ζωή και την ανάσα του έρωτα, την ομορφιά της μέρας και την απουσία της νύχτας. Η δεύτερη «ο τροπικός του πένθους» αμφισβητεί, αμφιβάλλει και ολοφάνερα είναι πληγωμένη, οι λέξεις που επιλέγει δεν χαϊδεύουν, αλλά ματώνουν στο πέρασμά τους. Ενδεικτικά:

«Δεν παραδίδονται πια οι άνθρωποι
δεν καθρεφτίζουν την αλήθεια του βυθού τους
ούτε τη δίψα τους ξορκίζουν
για το σφυγμό του κόσμου.
Γερνούν εξαντλημένοι
Στη λάβα των περιπλανήσεων
Που αβάσταχτα υποβόσκει
Στον κρατήρα του νου...»

Στην αυλή της ποίησής της η Λίλη έχει στοιβάξει σε συστάδες τις λέξεις της ζωής της. Από πάνω εναποθέτησε τα όνειρά της. Ανάμεσά τους πορεύεται, ερωτεύεται, ταξιδεύει, ξορκίζει και ξεχνάει, «και αμετανόητη επιστρέφει στο ενδεχόμενο ενός σκιρτήματος»

Αυτή είναι ζωή!

Στην υγειά σου Λίλη στις λέξεις και τα όνειρά σου, στους υπαινιγμούς του κόσμου σου και στον λήθαργο των υπολοίπων!

Άννα Μαραγκού, Ιστορικός Τέχνης, Αρχαιολόγος